نت برگ $36.75
ماخذ
Pieces for Violoncello & Piano. Gabriel Faure. Cello Solo sheet music.
ترجمه
قطعات برای ویولنسل. گابریل فوره. موسیقی ورق ویولن سل انفرادی.
ماخذ
Pieces for Violoncello & Piano composed by Gabriel Faure. 1845-1924. For Cello, Piano. Sheet Music. Published by Edition Peters. PE.P09570. Concluding Remarks. Gabriel Faure. 1845-1924. is one of the most significant French composers of the second half of the 19th and the beginning of the 20th century. His main work consists of piano, vocal and chamber music compositions. Gabriel Faure was trained in Paris, at the Louis Niedermeyer School of Church Music, his teachers being Niedermeyer and Camille Saint-Saens, became choir-master. 1877. and subsequently organist at the Madeleine. 1896-1905. He took charge, in 1896, of a composition class at the Paris Conservatory and was its Director from 1905-1920. Among his pupils were Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse and Nadia Boulanger. The foundation of the Societe Nationale de Musique by Saint Saens and Bussine in 1871 encouraged Faure to write chamber music. Together with Saint-Saens, Edouard Lalo and Cesar Franck, he took part in the revival of French chamber music. Faure always showed a predilection for the Violoncello. Apart from the two fine Sonatas, Op. 109 and 117 which he composed towards the end of his life, the special position that he assigned to that instrument in his chamber music compositions mail be seen, for example, in ti-12 adagio of the first Piano Quartet, Op. 15, at the beginning and in the andante of the Piano Trio, Op. 120, and in the finale of the String Quartet, Op. 121. the significant function of the cello however, should also be stressed in connection with his orchestral compositions. This specific feature might be explained by his training as organist and performer of church music. the cello also functions as an organ pedal. , but it is known that the composer bad a particular preference for the basses in his harmony. "Come on, basses. " was one of his frequent utterances. It is therefore not surprising that Faure should have composed various short works in the course of his life which may he regarded as precursors of the two later sonatas of his maturity. The first of these shorter compositions is the famous Eleie, Op. 24. This was probably the work first performed on June 21st, 1880 in Saint-Saens' salon of which Faure wrote to his publisher, Julien Hamelle. "my cello piece had an excellent reception", adding. "it greatly encourages me to make it into a complete sonata". This sonata project explains the wealth of content and the A-B-A-form of the work. but the cello sonata was not completed. The work was first printed in 1883 with a dedication to Jules Loeb, professor of cello at the Paris Conservatory, who gave the first public performance on December 15th, 1883 at the Societe Nationale de Musique. In 1895 Faure made a version with orchestral accompaniment. As soon as it was published, the Elegie was so successful that Hamelle immediately ordered a new work, intended as a virtuoso pendant to the Elegie. Faure set about composing the piece with little enthusiasm. the new work was mentioned in a contract dated September 25th, 1884, but its publication was delayed for a long time since the composer had a quarrel with the publisher concerning the title. It is known that Faure preferred abstract titles without extra-musical connotations. This, however, was of no concern to the publisher, who knew the preference of the public for visual titles. Faure insisted on the plain title Piece for Violoncello, whereas Hamelle for his part proposed Libellules. dragonflies. , a title which was also mentioned in the contract. Fourteen years passed before the composer unwillingly consented to the title Papillon. butterfly. , which he diskliked intensely. He at least succeeded in retaining Piece for Violoncello, Op. 77 as sub-title. This eloquent and light composition also met with wide response among cellists, although its musical interest is somewhat limited. By 1898, the year of its belated publication, it scarcely correspondend in style with Faure's works of this period, which is characterised by works as the 7th Nocturne, Op. 74 and the incidental music of Pelleas et Melisande, Op. 80. The great passionate phrase of the second theme is in fact much closer to the 4th Nocturne, Op. 36. 1884. , composed during the same period. In 1893 Faure was commissioned to write incidental music for Moliere's Le Bourgeois Gentilhomme, and for this he composed the Sicilienne for small orchestra, the posthumously published Serenade for voice and, it would seem, a Menuet for small orchestra which remains unpublished. The project, apparently, was not realised, but Faure was clearly pleased with the Sicilienne, since he used it again in 1898 for his incidental music to Maurice Maeterlinck's Pelleas et Melisande on the occasion of the first performance in London, where it introduced the second act. scene by the well. In the same year, it was published separatly in a version for cello and piano by Metzler & Co. in London and, simultaneously, by Hamelle in Paris. It is dedicated to the British cellist William Henry Squire, who recorded it in 1925. As for the orchestral version of this wellknown piece, it was omitted when Faure compiled a symphonic suite from the Pelleas music, which appeared in 1901. but at the express request of the composer it was printed in 1909 and included in the Suite, Op. 80. The Romance in A, Op. 69 should not be confused with the transcription for cello. also in A. of the third Romance sans Paroles, Op. 17. A flat in the original piano version. This Romance, Op. 69 is one of the best of Faure's compositions for cello. It was probably written in 1894, a year in which many of Faure's master works were created. the cycle of the songs La Bonne Chanson, Op. 61, the 6tb Nocturne, Op. 63, the 5tb Barcarolle, Op. 70 and the songs Soir and Prison, Op. 83 were all composed during that year. The Romance in A begins and ends in a Brahmsian chiaroscuro which suddenly flares up und then unfolds in a long and flexible phrase accompanied by surging piano arpeggios. Its exhaustable lyricism has something of the passionate Elan of La Bonne Chanson, Faure performed it for the first time in Geneva on November 14th, 1894, with Adolf Rehberg. The work is dedicated to the cellist Jules Griset, who used to arrange chamber music and oral concerts at his home. Chabrier wrote his Ode to Music for him. The autograph, it may be noted, in inscribed Andante and Op. 63. It was transcribed by Faure into a version for cello and organ which was never published. The last of the short pieces for cello is the Serenade, Op. 98, composed for the young Pablo Casals, who had become acquainted with , Faure as early as 1901, the year of his Paris debut, when he played the P-Mgie with the composer conducting. The Serenade was published in 1908 by Heugel. this composition reveals the unusual care with which Faure composed even the smallest of his works. exceptionally for Faure, it is full of humour and fantasy, with ornaments reminiscent of the harpsichord music of the 18th century. Yet this Serenade is by no means a mere pastiche. it is harmonically daring and at times wilfully abrasive. Beneath the irony, one has a glimpse of the distilled, austere style of the last works, so remote from the romanticism of the Elegie. "The Serenade", Casals wrote to Faure, "ist delightful and every time I play it, it seems new to me in its beauty. " In fact however, Casals does not seem to have played it very often, giving preference to the questionable transcription of the piano song Apres un Reve which he had himself published in 1910. For this reason the Serenade has remained little known, despite perhaps because of, its originality. Translated by Eva Breck and Stuart Thync. Paris, Autumn 1977 Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69 -fur Violoncello und Klavier-. Piece pour Violoncelle. Papillon. A-Dur op. 77 -fur Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78 -fur Violoncello und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98 -fur Violoncello und Klavier-.
ترجمه
قطعات برای ویولنسل. 1845-1924. برای ویولن سل، پیانو. نت موسیقی. منتشر شده توسط نسخه پیترز. PE.P09570. انعقاد سخنان. گابریل فوره. 1845-1924. یکی از آهنگسازان فرانسوی قابل توجهی از نیمه دوم سال 19 و آغاز قرن 20 است. کار اصلی او شامل پیانو، ساخته های موسیقی آوازی و مجلسی. گابریل فوره در پاریس، آموزش دیده بود در مدرسه Niedermeyer لوئیس کلیسای موسیقی، معلمان خود را در حال Niedermeyer و کامیل سن سانس، گروه کر، استاد شد. 1877. و پس از آن در مادلین ارگ. 1896-1905. او در زمان اتهام، در سال 1896، از یک کلاس ترکیب در پاریس هنرستان و مدیر آن 1905-1920 بود. در میان دانش آموزان خود موریس راول، چارلز Koechlin، فلورن اشمیت، راجر دوکاس و نادیا بولانگر بود. این بنیاد از Societe اطلاعات ملی د Musique شده توسط سنت سانس و Bussine در سال 1871 به تشویق فوره به نوشتن موسیقی مجلسی. همراه با سن سانس، ادوارد Lalo و سزار فرانک، او در احیای موسیقی مجلسی فرانسه در زمان. فوره همیشه علاقه شدید به چیزی برای ویولنسل نشان داد. به غیر از دو سونات خوب، عملیات. 109 و 117 که او در اواخر عمر خود را تشکیل، موقعیت ویژه ای است که او را به آن ابزار در ساخته های موسیقی مجلسی خود اختصاص داده تنظیم ایمیل دیده می شود، به عنوان مثال، در TI-12 های Adagio از اولین چهار جانبه پیانو، عملیات. 15، در ابتدا و در نسبتا ملایم از پیانو، عملیات. 120، و در آخر از کوارتت زهی، اپوس. 121. عملکرد قابل توجهی از ویولن سل با این حال، همچنین باید در ارتباط با ساخته های ارکستر خود تاکید کرد. این از ویژگی های خاص ممکن است توسط آموزش خود را به عنوان نوازنده ارگ و نوازنده از موسیقی کلیسایی توضیح داد. ویولن سل نیز به عنوان یک پدال ارگان عمل. ، اما مشخص است که آهنگساز بد اولویت خاصی برای کنترباس در هماهنگی خود. "در تاریخ آمده، کنترباس. "یکی از گفته های مکرر او بود. بنابراین تعجب آور نیست که فوره باید اثر کوتاه های مختلف در این دوره از زندگی خود را که ممکن است به عنوان پیش ماده از دو سونات بعد از بلوغ خود را در نظر گرفته تشکیل شده است. برای اولین بار از این قطعات کوتاه تر Eleie معروف، عملیات است. 24. این احتمالا کار برای اولین بار در 1880 ژوئن 21 در سالن سن سانس "که فوره به انتشارات خود، جولین Hamelle نوشت انجام شد. "قطعه ویولن سل من پذیرایی عالی بود"، و اضافه. "تا حد زیادی من را تشویق می کند تا آن را به یک سونات کامل". این پروژه سوناتا ثروت از محتوا و ABA-شکل از کار را توضیح می دهد. اما سونات ویولن سل انجام نشد. این کار برای اولین بار در سال 1883 با تعهد به ژول لوئب، استاد ویولن سل در پاریس هنرستان، که اولین اجرای عمومی در 1883 دسامبر 15 در Societe اطلاعات ملی د Musique به چاپ شد. در سال 1895 فوره نسخه با همراهی ارکستر ساخته شده. به محض این که از آن منتشر شد، Elegie آنقدر موفق بود که Hamelle بلافاصله دستور داد که یک کار جدید، در نظر گرفته شده به عنوان یک آویز ذوق هنری به Elegie. فوره مجموعه ای در مورد ساخت قطعه با شور و شوق کمی. کار جدید در قرارداد مورخ 1884 سپتامبر 25 اشاره شده است، اما انتشار آن را برای مدت طولانی به تعویق افتاده بود از آهنگساز نزاع با ناشران در مورد عنوان داشته است. مشخص شده است که فوره عنوان انتزاعی و بدون معانی فوق العاده موسیقی ترجیح داده. این، با این حال، هیچ نگرانی به ناشر، که ترجیح مردم برای عنوان بصری می دانستند. فوره اصرار داشت در قطعه عنوان ساده برای ویولنسل، در حالی که Hamelle به نوبه خود پیشنهاد Libellules. سنجاقک. ، یک عنوان که در قرارداد ذکر شده بود. چهارده سال قبل از آهنگساز گذشت ناخواسته به پاپیون عنوان قبول. butterfly. ، که او diskliked به شدت. او حداقل در حفظ قطعه برای ویولنسل، عملیات موفق شد. 77 به عنوان زیر عنوان. این ترکیب شیوا و نور نیز با واکنش گسترده ای در میان cellists ملاقات کرد، هر چند علاقه به موسیقی خود را تا حدودی محدود. با سال 1898، سال انتشار دیرتر از موقع آن، آن را به ندرت در سبک با آثار فوره از این دوره است که با این نسخهها کار به عنوان 7، شبانه، عملیات مشخص correspondend. 74 و موسیقی اتفاقی Pelleas و همکاران Melisande، عملیات. 80. عبارت بزرگ پرشور از موضوع دوم در واقع بسیار نزدیک به، شبانه، 4، عملیات. 36. 1884. ، تشکیل شده است در مدت مشابه. در سال 1893 به نوشتن موسیقی اتفاقی برای لو بورژوا Gentilhomme مولیر را فوره راه اندازی شد، و برای این که او Sicilienne برای ارکستر کوچک، و نوای عاشقانه که پس از مرگش منتشر صوتی و ساخته شده است، به نظر می رسد، Menuet برای ارکستر کوچک که منتشر نشده باقی مانده است. این پروژه، ظاهرا، شد متوجه نیست، اما فوره به وضوح با Sicilienne خوشحال بود، از او دوباره آن را در سال 1898 برای موسیقی اتفاقی خود را به موریس مترلینک در Pelleas و همکاران Melisande به مناسبت عملکرد برای اولین بار در لندن، جایی که آن را معرفی دوم عمل. صحنه های خوب. در همان سال، آن separatly در یک نسخه برای ویولن سل و پیانو توسط Metzler منتشر شد. این است که به نوازنده ویولن سل بریتانیا ویلیام هنری سلحشور باشد، که آن را در سال 1925 ثبت شده اختصاص داده شده. همانطور که برای نسخه ارکستر این قطعه شناخته شده، آن زمانی که فوره وارد مجموعه سمفونیک از موسیقی Pelleas، که در سال 1901 ظاهر شد حذف شد. اما به درخواست صریح از آهنگساز آن در سال 1909 چاپ شد و شامل در مجموعه، عملیات. 80. عاشقانه در A، عملیات. 69 باید با رونویسی برای ویولن سل اشتباه گرفته شود. همچنین در. از بدون عاشقانه سوم Paroles، عملیات. 17. مسطح در نسخه پیانو اصلی. این عاشقانه، عملیات. 69 یکی از بهترین ترکیب فوره برای ویولن سل است. احتمالا در سال 1894، یک سال است که در آن بسیاری از آثار فوره ایجاد شد نوشته شده بود. چرخه از آهنگ LA BONNE تصنیف، عملیات. 61، شبانه، 6TB، عملیات. 63، Barcarolle 5tb، عملیات. 70 و آهنگ Soir و زندان، عملیات. 83 همه در آن سال تشکیل شده بودند. عاشقانه در شروع می شود و به پایان می رسد در سایه روشن Brahmsian که به طور ناگهانی عود تا UND پس از آن آشکار در یک عبارت طولانی و قابل انعطاف همراه با افزایش arpeggios پیانو. تغزل exhaustable آن چیزی از ELAN پرشور از LA BONNE تصنیف، فوره آن را برای اولین بار در ژنو در 1894 نوامبر 14 انجام شد، با آدولف Rehberg. این کار این است که به نوازنده ویولن سل ژول Griset، استفاده می شود که به ترتیب موسیقی مجلسی و کنسرت های دهان و دندان در خانه خود اختصاص داده. شابریه نوای خود را به موسیقی برای او نوشت. دستخط، ممکن است به ذکر است، در محاط نسبتا ملایم و عملیات. 63. این توسط فوره به یک نسخه برای ویولن سل و اندام که هرگز منتشر شد رونویسی شد. آخرین از قطعات کوتاه برای ویولن سل و نوای عاشقانه، عملیات است. 98، تشکیل شده است برای جوان پابلو Casals، که آشنا با تبدیل شده بود، فوره در اوایل سال 1901، سال از اولین پاریس خود را، زمانی که او با آهنگساز بازی P-Mgie انجام. و نوای عاشقانه که در سال 1908 توسط Heugel منتشر شد. این ترکیب مراقبت غیر معمول که با آن فوره تشکیل شده است حتی کوچکترین از آثار او نشان می دهد. فوق العاده برای فوره، آن را پر از طنز و فانتزی است، با زیور آلات یادآور موسیقی هارپسیکورد در قرن 18. اما این قطعه موسیقی عاشقانه است به هیچ وجه یک تقلید ادبی یا صنعتی از اثار استادان فن صرف. آن است harmonically شجاعانه و در زمان آگاهانه ساینده. در زیر طنز، یکی است یک نگاه اجمالی از مقطر، سبک تند و تلخ از آخرین آثار، تا از راه دور از مکتب هنری رومانتیک از Elegie. "و نوای عاشقانه"، Casals نوشت: به فوره "(IRST) هم لذت و هر من آن را بازی کند، آن جدید به نظر من در زیبایی آن. "در واقع با این حال، Casals به نظر نمی رسد باید آن را بازی در اغلب موارد، دادن اولویت به رونویسی سوال برانگیز از این آهنگ پیانو اپرس سازمان ملل متحد Reve که او خود را در سال 1910 منتشر کرده بود. به همین دلیل و نوای عاشقانه باقی مانده است کمتر شناخته شده است، با وجود شاید به این دلیل، اصالت آن. ترجمه شده توسط اوا خلنگ زار و استوارت Thync. پاریس، پاییز 1977 ژان میشل Nectoux. عملیات عاشقانه A-در طول. 69-خز UND ویولنسل Klavier-. قطعه ای برای ویولن سل. پروانه. A-در طول عملیات. 77-خز UND ویولنسل Klavier-. عملیات Sicilienne G-مول. 78-خز UND ویولنسل Klavier-. عملیات آواز عاشقانه H-مول. 98-خز UND ویولنسل Klavier-.
